"Geconfronteerd met Trump had Europa de keuze tussen een handelsoorlog en schande. Het koos voor schande, maar..."

Google Nieuws Abonneren

De ontmoeting tussen Ursula von der Leyen en Donald Trump op de Turnberry golfbaan in Schotland op 27 juli was catastrofaal. Je vraagt je af hoe het mogelijk was dat de voorzitter van de Europese Commissie namens ons aan zo'n smerig optreden deelnam. Heeft deze episode, afgezien van de schok van deze communicatieramp, tenminste iets positiefs te bieden aan Europeanen in hun betrekkingen met Trumps Verenigde Staten? Dat lijkt onwaarschijnlijk: deze overeenkomst is waarschijnlijk een dwaze deal voor Europa geweest, zowel wat Oekraïne als economisch betreft.

Het Oekraïense argument

Om deze capitulatie openlijk te rechtvaardigen, benadrukken de Europese Commissie en de regeringen die deze deal hebben goedgekeurd allereerst de noodzaak om een transatlantische handelsoorlog als gevolg van de oorlog tegen Oekraïne te voorkomen: alles moet in het werk worden gesteld om te voorkomen dat Amerika zich bruut terugtrekt op het gebied van de Europese veiligheid.

Het argument is inderdaad steekhoudend, aangezien het duidelijk is dat de Amerikaanse bijdrage aan militaire steun aan Oekraïne op belangrijke gebieden zoals luchtafweer of inlichtingendiensten op korte termijn onvervangbaar blijft. Een volledige terugtrekking zou dramatische gevolgen op de grond kunnen hebben, zoals al te zien was in de Koersk-enclave afgelopen maart, toen Donald Trump de toegang tot de Amerikaanse inlichtingendienst afsloot .

Lees ook

Tarieven : een eenzijdige Amerikaanse triomf voor Trump

Maar door zich zo zwak te tonen op een gebied (internationale handel) waar de Unie a priori zowel een beslissende economische positie als krachtige instrumenten bezit (dit is een exclusieve bevoegdheid van de EU), heeft de EU waarschijnlijk het idee versterkt, dat al sterk aanwezig was bij Donald Trump, dat hij geen enkele behoefte heeft om rekening te houden met de standpunten van de Europese Unie over welke kwestie dan ook, inclusief de Oekraïense kwestie. Dit is iets wat de Amerikaanse president Ursula von der Leyen niet naliet onmiddellijk duidelijk te maken door haar niet in verband te brengen met het telefoongesprek dat hij op 6 augustus voerde met bepaalde Europese leiders, toen zijn ultimatum aan Vladimir Poetin zijn vervaldatum naderde.

Deze deal met de EU, tot stand gekomen met een gemak dat Donald Trump zelf waarschijnlijk in verwarring bracht, heeft hem er ongetwijfeld van overtuigd dat hij met de Russische president kan instemmen met wat hij maar wil – de erkenning van de Krim en de veroverde gebieden als Russisch, het niet toetreden van Oekraïne tot de NAVO of zelfs de EU, de mogelijke demilitarisering ervan… – zonder het risico te lopen op een heftige reactie van de Unie, die volstrekt niet in staat is hem te weerstaan en die hoe dan ook opnieuw zal toegeven.

De afgelopen weken heeft Donald Trump zich ongetwijfeld uitgesproken richting het Kremlin uit angst gezichtsverlies te lijden in deze kwestie, maar het lijdt geen twijfel dat zijn standpunt fundamenteel niet is veranderd: hij is nog steeds bereid toe te geven aan de essentiële Russische eisen, zolang Vladimir Poetin bereid is in te stemmen met een staakt-het-vuren dat hem in staat stelt te verschijnen als degene die vrede in Oekraïne heeft gebracht. Dit wordt bevestigd door de top die op 15 augustus in Alaska plaatsvindt.

Lees ook